about jessica

Toen ik in 1996, op mijn 15e de opleiding tot verzorgende ging doen had ik nooit gedacht uiteindelijk op de Intensive Care terecht te komen. Mijn opleiding ging nou niet bepaald van een leien dakje en ik was achteraf gezien nog een ontzettend bleu jong meisje.

Gedurende de opleiding liep ik een aantal stages. In de thuiszorg, een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking en een verzorgingshuis. Mijn allereerste patiënt was een man van in de tachtig die hulp nodig had bij het douchen. Voor hem weer een nieuw gezicht aan zijn bed, voor mij de allereerste hulpbehoevende man, in zijn blootje. Daar kwam ook nog eens bij dat deze meneer altijd een vrijgezelle pastoor was geweest en zichtbaar moeite had met het uit handen geven van zijn dagelijkse zorg aan mij als jonge stagiaire. Zijn heftige Parkinson zorgde ervoor dat hij zijn edele delen niet kon afschermen met zijn beide handen, al deed hij continu wel die poging.

Het maakte een ongelofelijke indruk op mij en ik ervoer verschillende gemengde emoties gedurende deze periode. Zo streek ik het ene moment onderbroeken van een negentig jarige dame met een Korsakov aandoening van het vele alcoholgebruik gedurende haar leven. Het andere moment hielp ik een jonge vrouw van in de vijftig met een hersentumor bij het aantrekken van haar steunkousen. 

De opleiding tot verpleegkundige was voor mijn ouders een diepe tast in de buidel. Die waren eigenlijk al lang blij dat ik überhaupt een diploma had gehaald. Mijn moeder werkte op een dagopvang voor kinderen met een verstandelijke beperking, en dat vond ik toch ook leuk? Maar zelfs al zouden mijn ouders financieel niet bijspringen, ik had het er voor over om dit te gaan realiseren. En zo zat ik ineens in Eindhoven, een voor mij toen nog vreemde stad, op de opleiding verpleegkunde.

Ook deze opleiding was een rollercoaster aan emoties. Ik was inmiddels 18 jaar, maar de interne / oncologie afdeling in het ziekenhuis was echt andere koek dan wat ik tot nu toe had gezien. Wat zijn we achteraf gezien nog jong op het moment dat we als leerling in deze situaties terecht komen. Heftige persoonlijke drama’s, over leven en dood.

het moment dat ik solliciteerde voor de Intensive Care opleiding was eigenlijk een hele spontane actie. De interne vacature kwam voorbij toen ik in de nachtdienst zat. De vacature zou de dag er na sluiten en ik had al een curriculum klaarliggen voor een andere opleiding die ik voorbij had zien komen (maar niet heel enthousiast over was). Ik hoefde enkel nog een brief te schrijven, en schrijven kan ik wel dacht ik toen. En zo geschiedde. Twee dagen later ging ik op gesprek, en nog voordat ik op de fiets naar huis stapte wist ik al dat ik was aangenomen. Dit was wel echt next level. Dit had ik toen ik daar als jong bleu meisje de pastoor stond te douchen nooit durven dromen.