Stapvoets komt hij aangeschuifeld. Een kromming in zijn rug, zijn benen stijfjes gebogen. Het lijkt alsof hij voorover valt of zal struikelen over zijn aangepaste schoenen. Sloffen, niet eens schoenen. De fysiotherapeut schud zijn hoofd en vraagt Jan waarom hij dacht dat het een goed idee was om zonder zijn rollator naar de nazorgpoli te komen. Jan lacht vriendelijk en antwoord dat hij hem wilde laten zien hoe goed hij al vooruitgegaan is dankzij zijn revalidatie.

Ik zie dat hij trots is maar ook dat zijn vijfentachtig jarige ogen twinkelen van jeugdige ondeugd. Gniffelend schuifelt hij langs ons af de kamer binnen voor het nazorg gesprek op de polikliniek voor ex IC patiënten. Hij klopt de fysiotherapeut op de onderrug, hoger kan hij zijn arm niet tillen.

Na afloop van het gesprek en de rondleiding over de IC begeleid ik hem naar zijn auto. Hij ging akkoord onze rollator tot aan de auto mee te nemen zodat hij stabieler loopt. Achterin zijn auto zie ik zijn eigen rollator liggen. Hij lacht hardop en ondeugend zodra ik hem met een schuin oog aankijk. Ik kan een lach niet onderdrukken. ‘Eigenwijs is ook wijs meisje’ zegt hij terwijl hij met enige moeite in de auto stapt. En ik kan niet anders dan hoofdschuddend en glimlachend onze rollator terugbrengen naar de afdeling.

Eigenwijs is ook wijs inderdaad..